CYCLAAM

CYCLAAM

De zwijgzame cyclaam
was overgegaan
in een bovennatuurlijk
leven.

Haar hartvormig blad
sprak voor zichzelf
en met velen
boekdelen.

Smachtende lampionnetjes
gingen feestelijk op
in verkennende
 luchtballonnetjes.

De bloemenmand
hield hen stevig vast
met zo’n lichte last
ging zij bijna vliegen.

©dichtselsvelvet.blogspot.com
30 augustus 2012

HET STOEPKRIJT

HET STOEPKRIJT

De koele straatstenen
van een bedaarde laan
komen stilaan onder
het stoepkrijt te staan

voor de regen op
zijn striemende wegen
zonder erbarmen wegspoelt
aanschouwen rijpe ogen

te volwassen om bij
het wonder van sprookjes
open te gaan haperen ze
bij te felle kleuren

het kan gebeuren
dat een enkeling
even blijft staan
als een zonderling

graait naar een steen
omdat hij alleen
de weg nog weet daarheen
en deze ook tekent.

©dichtselsvelvet.blogspot.com
27 augustus 2012

HET ONWEER VAN WELEER

HET ONWEER VAN WELEER

Een ommekeer
in de atmosfeer
 toen
de dag verduisterde
de verte luisterde
naar het gegrom.

Het wonder
van
 het hemellicht
en de donder
botsend met
moeder natuur.

Destijds
 sportten we altegader
onder tafel
uit het lood geslagen
neervlijend ons kinderhoofd
warm in moeders schoot.

In
 dit angstig uur had zij
 handen tekort
maar haar schort
was genoeg
geen stemmetje
vroeg naar meer.

Met
 een muur die beefde
leefde het palmtakje weer
boven het kruis
al zegende het
ons bange huis.

©dichtselsvelvet.blogspot.com
23 augustus 2012

BLOEMENZEE

BLOEMENZEE

Beetje moe.
Soezen met
de oogleden toe.
Gaap.
Val in
een diepe slaap.

Grootscheeps komt er
een azuurblauwe
bloemenzee
op mij af.

Het gaat zo vlug.
Geen tijd om me
te bukken.
Kan enkel haastig
plukken.

Als het goed is
heb ik ze allemaal.
Gaat er geen een bloem
 verloren.
Voor de zee zich
weifelend terugtrekt.

Rest er op
het naakte strand
live uit mijn hand:
Een lazuren boeket.

Net op tijd.

©dichtselsvelvet.blogspot.com
19 augustus 2012

GENADE

GENADE

De straaltjes hoop
zitten verstopt in
de witte wolkenparade

Voor de eerlijke vinder
een onvoorwaardelijke schat
mag het genade noemen naar

Dat geheim te mogen zoeken
een beloftevolle dag te boeken
tot de deemstering neervalt

Het heelal knalt van de sterren
met de maan als kompaan
en onnoembaar veel schitterende

mensenogen.

©dichtselsvelvet.blogspot.com
15 augustus 2012

DE TOCHT

DE TOCHT

De zomer
ontpopt zich
alsmaar zwoeler

Ramen open
zo voelt het
een vleugje koeler

Minnekozend
zijn snaar
daar waar hij

Op zijn tocht
 binnenglijdt
fladderende vlinder

Het voelt aan
als een minnekozen
stilaan komen

De donzige haartjes
op je arm recht
ze worden gewaar

Dat het tocht

©dichtselsvelvet.blogspot.com
13 augustus 2012

WATERLELIES

WATERLELIES

Stengelvast op
meterslange bast
houdt ze fier
het blanke hoofd
boven de kleiputzee.

De voorbije nacht
bracht kleintjes teweeg
gezoogd met sterrenstof
doet de waterfee
haar lelies pronken.

Diep verzonken
rimpelt het meer
keer op keer
overweldigd door
maagdelijke pracht

klotst het zacht een symfonie.

©dichtselsvelvet.blogspot.com
12 augustus 2012

TIJDSPIEGEL

TIJDSPIEGEL

Ik ben blij voor hen,
dat ze het niet weten.
Over een maand, kunnen ze
hun mondige bladeren
 vergeten.

Dan sterven ze wederom.
Vallen ze af en delven
de bloemen eigen graf.
Sommige, om te vergaan.
Andere, om dwars door
de spiegel van de tijd,
overnieuw op te staan.

Een wederkerig afscheid.
Ten spijt, voor wie
er niet in gelooft.
Onomkeerbaar, maar zo klaar
als een klontje.

Het weerzien.

©dichtselsvelvet.blogspot.com
9 augustus 2012

TALITHA CUMI

TALITHA CUMI

Toen ik vanmorgen
in mijn tuintje kwam
een enkele bloem terzijde nam
leek de verfkleur nog nat
maar de geur zo hemels.

Haar paarse oog
scheen uitgelopen
het drukte op
een wit kelkkleed
opengespatte schoonheid uit.

Of er net een kunstenaar
was langs geweest
niemand kon getuigen
hij leek weg
 over de bedauwde heg.

Ik vroeg het haar zelf
en riep hallo
hoorde een echo even
woorden juichen:
“Talitha Cumi!”(meisje sta op)

 Beleef het leven.

©dichtselsvelvet.blogspot.com
5 augustus 2012

PERIKELEN

PERIKELEN

Wat moet je
met de kille herfst
als het zomerwarm
hoort te zijn
pijn nog niets is
vergeleken met wat
later gewis zal komen.

De kastanjes nog
rijpen aan de bomen
de gaatjes vullen
van elke opdracht
die in de lente
is voorbijgestreefd
maar toch leeft.
 
Wat moet je
met de barre winter
als de bladrode herfst
er net is
elk gemis verstilt
tot zilt water
je geen been hebt
om op te staan.

Opstaan en verdergaan?

©dichtselsvelvet.blogspot.com
3 augustus 2012